Stoere gitaren vullen de intro van ‘Ain’t Easy’. Krachtige raps vullen het aan. Ondanks de goede groove, komt het niet echt los. De opbouw duurt net te lang, de knappe raps heb je zo ondertussen ook wel door. Toch zit er naar het einde van het nummer een stukje verwerkt, waardoor je denkt; “Ja, lekker bezig”.
Dan is het tijd voor het nummer waar het gehele album naar vernoemd is ‘Freak Dreams’, op dit punt ben je gewend aan de diversiteit van de band, dus wat kunnen ze nog brengen….De intro doet bijna aan Primus denken. De raps worden subliem toegevoegd, maar daar blijft het niet bij. Er wordt zowaar bijna gezongen. De opbouw naar rauwere riffs zit knap verwerkt binnen het geheel, hierdoor weet Slope een goede balans over te brengen tussen diverse stijlen, met knappe beheersing op muzikaal vlak.

Het album sluit met een WTF! moment. ‘Out Of The Blue Into The Black’ is toch niet iets wat eerder veel terugkwam op het album. Het is hard en ongepolijst en voelt zelfs even als een andere band. De raps zijn vol woede en dat past zeker. Groovende riffs wisselen keihard beuken af, hierdoor voelt het zelfs wat onsamenhangend. Halverwege wordt het nummer gevuld met rare breaks, en elke keer hoop je stiekem dat dit dan het einde is. Maar zet het niet uit, want de knappe versnelling in de raps naar het einde toe, zijn zeker de moeite waard. 

‘Freak Dreams’ is zeker een vermakelijk album. Het zit vol lef en raakvlakken met de 90’s. De diversiteit in stijlen en met name de inbreng van funk, maken het uniek. Veel is al gedaan, maar dat maakt het anno 2024 niet minder bijzonder. Slope heeft een gewaagde keuze gemaakt, en door deze stijlen te combineren zeker niet de makkelijkste. Dus er valt altijd wel wat aan te merken. Toch weten ze binnen ieder nummer, je te boeien omdat je niet kan voorspellen wat er gaat komen. Kortom een prima plaat, met veel energie!