Waar op ‘Devouring Mortality’ van de inspiratiebronnen vooral Death de grootste inspiratiebron was, moet ik toch kwijt dat er een kleine stijlwijziging doorgevoerd is. Het tempo ligt duidelijk hoger en ik hoor gewoon meer Morbid Angel in dit werk terug. Het drumwerk, met van die typische Pete Sandoval breakjes en de zang lijkt gewoon best wel op de stem van Steve Tucker. Daar is uiteraard allemaal niks mis mee, want het klinkt allemaal wel lekker modern en strak. De gierende gitaar solo’s van het eerdere werk zijn gelukkig ook niet verdwenen, anders zou het allemaal wel heel zielloos rammen geweest zijn.

Nee, de mannen geven gewoon overal vol gas, en als je na ‘Tombs of Chaos’ (ja, ik zeg niet aan wie dat sologeluid met doet denken, maar hij speelt ook in Morbid Angel) even een adempauze krijgt in het instrumentale niemendalletje ‘Enshrined in Agony’, gaan we daarna gewoon weer verder waar we gebleven waren. Het tweede stuk van de plaat biedt zowaar wat meer afwisseling, op ‘Eternal Hatred’ krijgen we gewoon een 2020 versie van Gorefest meets Morbid Angel. Helemaal niks mis mee. Gelukkig wordt er door de gitaristen ook gas gegeven met lekkere riffs en smakelijke leads en solo’s overal. De line-up blijkt een soort inteelt variant te zijn van de jaren 90 Florida crew, maar dan uit Californië. Vast bekendere namen voor de kenners, maar het zei mij niets, op Noah Young uit Warbringer na. Ook al niet zo`n originele band. Maar zo blijkt, beter goed geïnspireerd dan slecht zelf verzonnen, want het klinkt als een klok en is gewoon een hele degelijk death metal release.