‘Leaving’ heeft een duistere sombere intro. Het is prachtig hoe de vocalen van Tom hier binnen komen. De gevoeligheid in zijn stem kan je als luisteraar echt raken. De sfeer is echt heel kwetsbaar. Het samenspel met Vikram Shankar op de toetsen, en de inbreng op van cello van Raphael Weinrothe-Brown maken het extra meeslepend. De muzikale opbouw is wederom briljant, wat leidt naar een mooi vol einde.

Mytisch is de intro van ‘Better Days’. De inbreng van de toetsen brengt de opbouw en vult het mytische gevoel mooi aan. Het nummer heeft iets mysterieus en ook iets sombers. De tekst geeft je een kijk in een stukje menselijke groei vanuit depressie. De thematiek is somber maar toch ook hoopvol, en dit wordt uitstekend vertaald.

‘Closer’ is ook een nummer over persoonlijke ontwikkeling en het nodig hebben van iemand dichtbij. Het begint wederom heel klein en kwetsbaar. Tom raakt m niet altijd even lekker in de uithaal, maar imperfectie past juist mooi bij het gevoelige thema. De muzikale opbouw geeft een gevoel van hoop en werkt extra meeslepend in het verhaal. De solo op de toetsen is een leuke wending, die de overgang inleidt naar het einde.

Het album wordt afgesloten met ‘Nectar’. Hier geen vocalen maar een stukje mooi werk op de toetsen, wat aantoont dat om een gevoel over te brengen je soms niet meer nodig hebt dan dit. Het is een mooi afsluiter, met een aparte outro waarbij je een deur hoort sluiten.

De sluitende deur is hopelijk niet het einde van Silent Skies, want deze samenwerking is meer dan zomaar een corona projectje. ‘Nectar’ is een prachtige opvolger van ‘Satellites’, het album laat verdieping en groei horen. Het is toegankelijk voor een groot publiek, je hoeft geen metalhead te zijn om dit te waarderen. Hopelijk zullen er nog vele albums volgen, maar voor nu is dit er één om niet te missen.