De 52 minuten van de plaat hoor je eigenlijk in ‘one take‘ af te spelen. Alle nummers zijn absoluut van klasse. Opvallend is dat de Zweden ook niet vies zijn van ballades. Maar deze stukken hebben zoveel geweldige, harde en soms snelle thema’s, absoluut uniek. Luister eens naar de slotsong ‘Song Of The Brave’ met een heuse Queen-vibe, de derde single ‘Siren Song’ en de vertragingen in het pittige ‘Push Comes To Shove‘.  Ook ‘Architect Of Life‘, dat wat aan het debuut (Delirium, uit 2019) doet denken, kent zo’n mooie piano-interlude.

Voor de fans van het ruige riffwerk valt er veel te genieten. ‘Thirteen One‘ kent invloeden van Iron Maiden en Savatage, in  opener ‘Oathbreaker’ vechten de zware riffs tegen een prachtige zanglijnen, ‘404’ koppelt oosterse toonladders aan een dikke Queensryche mood en het vette ’Path Of The Absurd‘ is een mooie showcase van deze band.

Melodieuze rockers worden niet vergeten: ‘Mayflower‘ is voor mij één van de beste nummers van dit jaar, ‘Versus’ heeft de diepte van een stoere jaren ’70 rocker (let op de Hammond-partij),  ‘A Place Called Home‘ is mooi en ‘Blinded By The Light‘ kent een pakkend refrein.

Wat een mooie plaat! Zeker voer voor de top in mijn jaarlijstje! De Zweden zijn ook productief, maar maken met deze vierde schijf hopelijk de knaller, die de band nodig heeft. Goede songs, puike muzikanten, gave ideeën en een echte sterzanger. Kristian Fyhr, eerder te horen op Ginevra, in zijn bandje Perpetual Etude en in het project van Magnus Karlsson, heeft een enorme power en een geweldige controle. Luisterplaat!