Na het wat te lange, dreigende intro knalt het nummer ‘Ego Sum Omega’ door mijn speakers. Een nummer vol met gitaren, Schammasch heeft sinds 2017 een derde gitarist toegevoegd aan de line-up en dat is te horen. De donkere vocalen van Christopher Ruf liggen diep in de mix en brengen iets van duisternis over het nummer. Het vervolg ramt lekker door met hier en daar de noodzakelijke tempowisseling, bruut doch subtiel en met name de gitaren doen van zich spreken. ‘A Bridge Ablaze’ is een tergend traag nummer met nauwelijks vocalen, de vocalen die er zijn komen van een koor wat het duister maakt. Met ‘Qadmon‘s Heir’ en ‘Rays Like Razors’ komen er weer meeslepende, duister songs voorbij. Nummers vol dramatisch klinkende vocalen, de tempoversnelling in met name laatst genoemd nummer is indrukwekkend en noodzakelijk.

Onverwacht hoogtepunt is het nummer ‘A Paradigm of Beauty’, een nummer dat zich ontwikkelt in een wat popachtige song met dramatisch klinkende clean vocals. Normaal is pop een vies woord in de metal wereld maar bij dit nummer lijkt echt alles te kloppen, een pakkend nummer met een lekker ritme. ‘Katabasis’ is zo’n nummer dat veel te langzaam op gang komt en maar matig weet te boeien. Afsluiter ‘Innermost, Lowermost Abyss’ is met 15 minuten op de klok het langste nummer. Het gehele nummer gaat spanningsloos aan mij voorbij, wat akoestisch gepingel waar deze luisteraar niet warm of koud van wordt. ‘Hearts of No Light’ is een wisselvallig album met sterke songs maar ook nummers met oeverloos gepingel.