Natuurlijk kende ook Saxon een mindere periode in de jaren ‘90 (maar voor welke band gold dit eigenlijk niet?). Maar in het nieuwe millennium heeft Saxon eigenlijk alleen maar sterke albums uitgebracht vanaf ‘Lionheart’ (2004). Het inspiratieloze cover-album ‘Inspirations’ van begin dit jaar uitgesloten, wat een teleurstellend album was dat. Maar met het 23e album ‘Carpe Diem’ pakt Saxon de draad weer op na het laatste studioalbum ‘Thunderbolt’ (2018). Niet ondenkbaar dat de albumtitel (vertaald: ‘pluk de dag’) met de hartaanval waar zanger Biff Byford in 2019 voor in het ziekenhuis heeft gelegen te maken heeft. Gelukkig is hij daar goed van hersteld en heeft hij zelfs vanuit zijn ziekbed nieuwe nummers geschreven.

Het nieuwe album klinkt lekker vertrouwd met snelle krakers als het titelnummer ‘Carpe Diem’, ‘Dambusters’ en ‘All for One’. Nummers die klinken alsof het weer de jaren ‘80 zijn, maar met een moderner geluid. De midtempo nummers ‘The Pilgrimage’ en ‘Remember the Fallen’ hadden dan weer zo op het album ‘Crusader’ (1984) kunnen staan. Wat opvalt is de vette en heldere productie en mix die door Andy Sneap aan het album is meegegeven. Met name de gitaarsolo’s van Paul Quinn en Doug Scarrat komen hierbij goed tot z’n recht. Natuurlijk kan dit album niet tippen aan de platen van begin jaren ‘80 maar Saxon levert met dit album wel de constante kwaliteit af van de albums van de afgelopen 20 jaar.