De plaat opent furieus met het titelnummer en meteen hoor je ook dat de productie old school gedaan is. De sound is zeker wat betreft de drums erg magertjes te noemen, de gitaren klinken wel lekker eighties en ook Tracey’s dominerende stem klinkt meester(es)lijk. Op het navolgende ‘The Devil’s Ecstacy’ trekt de band weer lekker fel van leer en gaat het tempo wat omhoog. De gitaar riffs vliegen je om de oren, net als de solo’s en Tracey schreeuwt alles aan elkaar alsof het 1985 is. Met ‘The Owl’ gaat het tempo weer terug omlaag, een heavy nummer met cleane zang, goed voor de afwisseling, maar up tempo is Savage Master toch op z’n best in mijn oren. Het klinkt allemaal erg bekend, zoals ook ‘Flyer In the Night’, maar het wordt met zoveel overtuiging gebracht dat de originaliteit er niet echt toe doet. Dit is van liefhebbers voor liefhebbers, waarbij dan ook nog vermeld moet worden dat het visuele aspect bij de live optredens zeker wel origineel en overtuigend is.

Gitaarduo Adam Neal (ook van The hookers) en Larry Myers krijgen alle ruimte om hun kunnen te showen, zoals in ‘Crystal Gazer’ goed te horen is. ‘Lady Of Steel’ is Tracey Savage op het lijf geschreven, met furieus gitaarwerk en up tempo ritme is het puur genieten, Savage Master’s eigen versie van een ‘Metal Queen’. Meer heavy en mid tempo is ‘High Priestess’ dan weer, met achtergrond zang van de band. Dat Savage Master goed is in wat ze doen moge duidelijk zijn en dat ondanks dat ze niet de originaliteitsprijs winnen, maar dat maken ze live