Om maar meteen met de deur in huis te vallen, qua sound en dik hout zaagt men planken uiteraard niet. Dat is niet meer dan logisch, maar je kunt het maar weten. Dit genre is ook al wel een platgereden pad, dus ook hier hoeft deze band het niet van te hebben. Zelfs de zanger valt niet overdreven op door bereik, uithalen of andere gekkigheid. En toch hebben we hier een prima schijf melancholieke, licht depressieve 80s revival te pakken. Juist de ingetogenheid van zanger Inmesher zorgt ervoor dat er een lekker beklemmend sfeertje neergezet wordt.

 Ondersteund met repetitieve gitaar riffs en simpele melodieën daaroverheen, zwelg je binnen no time in je eigen zelfmedelijden. Als het leven al niet te zwaar was, dan wordt het dat wel van Rope Sect. Nummers als ‘Cesspool of Vice’ of ‘Massenmensch’ neigen wel heel zwaar naar de jaren 80, maar met ‘L`Appel du Vide’ of ‘Nefelibatas’ komen we wel dichter bij bands als Beastmilk of Dool. Op afsluiter ‘Rope of the Mundane Love’ horen we wat meer uptempo met een gastbijdrage van King Dude.

Voor liefhebbers van de melancholiek uit de jaren 80 van bands als The Cure of Joy Division, maar dan met wat meer gitaar, is dit zeker een aanrader. Mocht je vooral je gezicht willen corpsepainten en war metal willen luisteren, zou ik dit even over slaan.