De nadruk komt toch echt meer te liggen op groove en mean vocals naarmate het album vordert. ‘Carousel’ Het is heerlijk hoe deze hardere stukken binnen het geheel worden verwerkt. Het refrein lijkt een totale tegenhanger, maar past door de screams die erin verwerkt zijn. Het ramt lekker door en is misschien wel het meest indrukwekkende nummer op d

Die lijn wordt doorgezet in ‘Burn’, wat een sterk opbouwende intro kent, met een rammende overgang. Tijd voor bassist Ulf Hedenkamp om op de voorgrond te treden. Het ramt lekker door en kent ook fijne tempowisselingen die de band kenmerken.

‘The Door’ lijkt dan een volledige tegenhanger na die fijne verhardingen en belicht de gevoelige kant van de band. De opbouw is mooi en dramatisch, met subtiele versnelling binnen het geheel. De ballad wordt gelijkelijk harder, en neemt daarin toe in kracht. Mooi gedaan.
De afsluiter ‘Wildfires’ voelt wat rommelig met een plotse opening. Dit ploste is een terugkerend iets, waar na stukje rammen, plots het refrein er in knalt met de nadruk op clean vocals. Dit is niet het nummer met de sterkste overgangen van het album. De harde stukken zijn zo sterk, dat de keuze om daar bij te blijven allicht logischer had geweest.

Al met al is het toch een indrukwekkend album, en je hoort de ontwikkeling die de band maakt. Ze blijven bij hun post-hardcore, metalcore sound, maar weten daar meer elektronische invloeden aan toe te voegen. Dit zorgt voor nog meer diversiteit binnen de nummers, en geeft de ruimte om deze variatie door te ontwikkelen. De opbouw is per nummer doordacht en weerspiegeld de diversiteit van de band, maar daarnaast zie je deze opbouw ook terug in het gehele album. Het is mooi hoe Rising Insane thematiek zo goed weet te verwerken in hun teksten, maar ook zeker in het muzikale aspect. Ze weten weer te verassen, en daarmee is ‘Wildfires’ een welkome aanvulling voor iedere metalcore fan!