‘Delicious & Refreching’ is niet het eerste wat in je opkomt bij de openingsklanken van dit album. Toch is het eerste nummer zo genoemd. Grappig. Het is rauw en vooral ongepolijst. De vocalen van Pascal Mascheroni hebben iets vreemds, toch raak je op een of andere manier getriggerd en wil je verder luisteren. Bij ‘Accelerate’ denk je vooral aan versnelling. Dit gebeurt niet echt ten opzichte van het vorige nummer. Dit is een lekker rocknummer. Het gitaarspel van Pascal Mascheroni en Nicolas Tchakamian is net zo spannend en rauw als de diversiteit die plaatsvindt op de vocalen. De nummers zijn tot dusver lekker kort en pittig, en nodigen nog steeds uit om verder te luisteren. Het tempo gaat duidelijk omhoog met ‘Authority’. Het is rammende rock met een vleugje punk. De tekst wordt opgesomd alsof je op een foute poëzie avond bent beland, maar dan met veel agressie. Geinig en weer lekker kort.

Meer rauwe rock en meer melodie in ‘Divisive’. Dit nummer heeft iets vrolijks en is lekker opzwepend. De ranzige solo brengt net wat extra’s en luidt een ietwat chaotisch einde in. De structuur lijkt even zoek in ‘Peachy Boys’. Dit nummer valt op z’n minst licht chaotisch te noemen en zeker niet het sterkste van het album. Met ‘Concrete City’ hebben de mannen bijna een Green Day achtige vibe gaande. De meerstemmige stukken lopen lekker. Het is niet te ingewikkeld, maar rockt als een malle. Het gitaarspel is opzwepend en het drumwerk van Julien Martinez komt lekker naar voren. ‘Concrete City’ is een gezellig feestje. De intro van