‘Sariah’ kent een rustige intro met een goede spanningsopbouw. Het opent dan wat plots waarbij bassist Miles Knox wat meer op de voorgrond treedt. Het rustige tempo kenmerkt dit nummer, maar door de keuze voor zware riffs, heeft het wel de nodige ballen.

In ‘Terminal’ wordt er gekozen voor een intro met een gewaagde vibe. Door goede inbreng van de gitaren wordt het tempo fijn opgevoerd. De intro wordt doorgetrokken in de tempowisselingen, dit maakt het meer technisch. De drums van Benjamin Knox en de baslijnen van Miles Knox overheersen hierbij, en dat had iets subtieler gemogen. Het refrein is krachtig en blijft goed overeind. Er wordt ingezet op de mix van stijlen, en hierdoor gebeurt er heel veel binnen één nummer.

Ook in ‘Keep Yourself Awake’ gebeurt er heel veel. De intro is spannend met zware gitaren, wat de suggestie geeft dat dit wel eens rammer zou kunnen zijn. De opbouw voelt vervolgens wat laf aan. De zware groove is lekker, maar de tempowisselingen volgen elkaar te vaak en te snel op. Knap zijn wel de rappe vocalen binnen dit muzikale iet wat vreemde geheel.

‘Two Steps Apart’ is een prima uitvoering van een nummer, waarbij de inzet allemaal wat stabieler is. De keuze ligt wat meer op één stijl. De intro doet denken aan de 90’s en deze vibe werkt goed door. Het voelt even allemaal niet zo ingewikkeld, met als gevolg een prima rockplaat. Toch is dit een gewaagde keuze, want het laat zien hoe goed de band is, als ze een duidelijke richting kiezen.

‘A Spark’ brengt zo vlak voor het einde toch die “Spark” terug waardoor je denkt, ja lekker en divers. Mooie zweverige intro, dub beats die het overnemen, rappe teksten en toch een sfeer die rustig aanvoelt. Dan nemen zware riffs het over, en wordt er met een krachtige opbouw naar een einde toe gewerkt. Dit is een heel sterk nummer.

Er wordt afgesloten met ‘Upside Down’, waarbij de zware gitaren in de opening opgevolgd worden door een bijzondere overgang bij de inbreng van de vocalen. We zijn er even ondersteboven van. De aankondiging in de intro was in ieder geval grootser, dan de opvolging. Halverwege wordt het gelukkig wel sterker, door een sterk refrein en solo werk op de gitaar. Zo voelt het uiteindelijk toch als een krachtige beuker, met stoere riffs.

Reliqa brengt met dit debuut een gewaagde plaat. Het is indrukwekkend hoe er gespeeld wordt met stijlen, en fijn dat met prog invloeden, er geen eindeloos lang slepende nummers op staan. Kortom well done! Goede introductie van de band, en we kijken vol verwachting welke “secrets” hun “future” gaat brengen.