Net als de voorganger heeft ook dit album 5 nummers, maar die nummers duren tezamen 44 minuten. Het album opent met het nummer ‘Promethean Fire’ dat langzaam op gang komt, maar zich daarna aan je opdringt door de muur van geluid die op je afkomt. Opvallend zijn de vocalen van Maria “Masha” Arkhipova van de Russische pagan/folk metal band Arkona die een bijzondere sfeer brengen. ‘The Faustian Pact’ is weer een typisch Panzerfaust nummer. Een meeslepende black metal compositie, met heerlijk herhalend gitaarwerk, met name het oosters klinkende gitaarspel is subliem.

‘Areopagitica’ is traag bij aanvang en wanneer het tempo omhoog is het wederom de zich herhalende gitaarriff die de het nummer in gang zet. De tempowisselingen zijn goed gekozen en hebben een duidelijke meerwaarde. Het afsluitende ‘Pascal’s Wager’ opent rustig met gesproken tekst en wat dromerige muziek. Het nummer schreeuwt om een wending en na ruim 3 minuten komt de song los en gaat het tempo omhoog. De brute chaos die volgt is exact wat het nummer nodig heeft en het nummer eindigt vervolgens subtiel en dromerig.

Het tweede hoofdstuk van ‘The Suns of Perdition’ is wederom een overweldigend album geworden. Het album is bruut subtiel en sluit naadloos aan op de voorganger.