Ja, de basis van deze band was wellicht ooit (black) metal te noemen, maar de huidige uitvoering light net zo dicht tegen krautrock, dreinende techno of misschien een soort vreemde vorm van jazz. Vergelijk het misschien met Nachtmystium, die een beetje de wegbereiders zijn geweest voor deze sound. Alleen waar ome Blake de laatste platen juist niet meer experimenteert, gaan deze mannen nog een grote stap verder. Het verbaasde mij dan ook ten zeerste dat Nuclear Blast het aandurfde om hier mee aan de haal te gaan. Tot voor kort kon men deze typische Roadburn band vinden op Svart Records uit Finland, een bescheiden label wat allemaal vreemde en atypische muziek uitbrengt. Een logische plek leek me zo. Maar met ‘Mestarin Kynsi’ is een stap naar groter, breder publiek wel te maken. Helaas blijft het voor mij als redelijke “die hard metal liefhebber” lastig om dit echt goed te beschrijven. 

Er komen heerlijke repetitieve gitaarlijnen voorbij, die zomaar een half nummer naar een climax toewerken, om dan tot een beukende uitbarsting te komen. Maar net zo goed loop je een paar minuten te spacen op vreemde synthesizer/toets klanken of vreemd vormige fluitpassages. Je wordt bij elke break of nieuw nummer weer verrast met welke vreemde sound er nu weer voorbij komt. Zo hoort progressieve muziek te klinken wat mij betreft. Makkelijk is het niet, maar als je het experiment aandurft en er zelf wat tijd tegen aangooit is dit een rete interessante en sterke plaat geworden. Je gaat er helemaal in op en loopt een