Meteen vanaf opener ‘Legend’ is het raak en vliegen de solo’s en het flitsende gitaarwerk je om de oren, dit alles vakkundig uitgevoerd op standje “raketsnelheid”. Het navolgende ‘White Queen’ mag dan een tikje rustiger zijn maar hierop kun de vuisten de lucht in. Het enige, beetje rustpuntje, is ‘Love and Vengeance’ dat als een ballad begint maar ook al weer vlug de speed of sound opzoekt.

Over de klasse van het muzikale gedeelte valt zeker niet te twisten. Het gitaarwerk van Nick Harrington en Danny Fang is werkelijk om te smullen en de ritmesectie van de eenhandige bassist Chris Bader en drummer Sean Woodman is solide en kan het goed bijbenen. De vocalen van Brian Dell imponeren echter minder. Slecht is het zeker niet, het springt er echter niet uit en verzuipt een beetje in het muzikale geweld hetgeen ook aan de mix kan liggen. Dat is jammer want wanneer de vocalen wat krachtiger naar voren waren gekomen had dit zonder meer een topper geweest. Ander manco is dat de meeste nummers niet lekker blijven hangen. Ze kunnen het echter wel met bijvoorbeeld het sterke ‘False Thruths’ dat in het rustige einde sterk doet denken de melodielijnen zoals Bruce Dickenson gebruikte op zijn solo werk op albums als ‘Chemical Wedding’. Over het algemeen zijn de invloeden van met name de oude Iron Maiden stevig hoorbaar. Ook met ‘The Ripper’, ‘Mistress Of The Pit’ en het snelle titelnummer heeft de band zeker nog een paar aanraders op het album die het waard zijn om deze band eens te beluisteren.