Net als bij veel bands bracht Covid de band niet veel goeds, de EP ‘In Praise of the Shadow’ werd uitgebracht net voordat de wereld op slot ging, maar zorgde nog wel voor een deal met High Roller Records. De 8 maanden daarna werden besteed aan het debuut album ‘Dawn of the Serpent’ met negen nieuwe nummers die in totaal net iets meer dan een half uur duren. Na een intro met synth en gesproken woord komt opener ‘Run the Blade’ werkelijk op gang. Een lekkere heavy gitaarriff met een korte solo brengt het nummer lekker op gang, waar de vocalen Christian Larson het voor mij niet hebben.

‘The Serpent’s Kiss’ is ook weer een lekker up tempo nummer dat muzikaal direct de aandacht trekt, solo’s zijn sterk en de vraag blijft wat er mis is met de vocalen. Aan de ene kant klinken ze vlak en bijna saai, maar de hoge uithalen doen verraden dat Christian wel degelijk wat in zijn mars heeft. Het navolgende ‘Lost in Time’ bevestigt mijn vermoeden en ook bij ‘Black Venom Dreams’ laat Christian Larson beduidend meer horen en dat komt de nummers ten goede. Het blijft echter wisselvallig, nummers als ‘In Mortal Danger’ en het afsluitende ‘Electric Rite’ kunnen mij daarentegen wel bekoren.

Muzikaal heeft Night Cobra voldoende kwaliteit te bieden, zonder dat het wiel opnieuw is uitgevonden. Complete onzin ook, wanneer het wiel rolt moet je dat gewoon door laten rollen.