Ondanks het feit dat de gemiddelde leeftijd rond de 50 is, kan deze vraag met een luidkeels JA beantwoord worden. Er wordt afgetrapt met een typisch Napalm nummer, ‘Fuck the Facktoid’, waarop de drums snel zijn, de riffs pakkend en hakkend en good old Barney de boel aan elkaar schreeuwt, brult en krijst met politiek geëngageerde teksten. Zoals je het hebben wilt dus! Dit gaat nog een paar nummers zo door, energiek en krachtig zoals we gewend zijn. Vreemd genoeg voelt het niet als een herhalingsoefening. Dit kan komen omdat voorganger ‘Apex Predator’ bij mij niet echt is blijven hangen. Echter, zoals deze band nooit vreemd is geweest van een beetje experiment, krijgen we met ‘Joie de ne pas vivre’ toch een experiment voorgeschoteld. Een slepende noise track, met tegendraadse klanken en raspende keelzang. Heel iets anders, maar het schuurt en past wel binnen het plaatje. Ook ‘Invigorating Church’ is slepende track die niet typisch Napalm is.

De heren hebben hun best gedaan om een afwisselende plaat op te nemen, waar zeker het experiment niet geschuwd wordt. Toch blijft het allemaal onmiskenbaar dicht bij hun oorspronkelijke straatje. Je twijfelt nooit of dit nu Shane Embury is, die de meeste muziek schrijft. Ook het punky, Sonic Youth achtige ‘Amoral’, is wel weer interessant. Gelukkig is er ook genoeg van dik hout zaagt planken, met bijvoorbeeld het titelnummer en ‘Acting in Gouged Faith’. Uitsmijter ‘A Bellyful of Salt and Spleen’ is bijna industrial en kan ik zelf ook niet