Over de EP was ik niet bijzonder te spreken, het enige nieuwe nummer klinkt wat inspiratieloos, zeker wanneer je dit vergelijkt met de 2 oude nummers op het schijfje. Na een eerste luisterbeurt van het nieuwe volledige album ben ik toch benieuwd geraakt naar wat de heren brengen en heb ik besloten mij daar maar weer eens in te verdiepen. R.B. “Brögi” Broggi startte de band in 1984 en de bandleden die bij de herstart in 1990 van de partij waren zijn ook weer te horen op dit album.

Na het instrumentale intro trapt Messiah af met titelnummer ‘Fracmont’. Het is een nummer van bijna 10 minuten dat weet te bekoren. De vocalen van Andy Kaina zijn lekker rauw en liggen goed in de mix, de tempowisselingen zijn noodzakelijk en goed gekozen en het gitaarwerk van Brögi is sterk. Ook nummers als ‘Urbi et Orbi’ en het wat korte ‘Singularity’ knallen er lekker in en zijn wat eenvoudig klinkende death thrashers. ‘Children of Faith’ daarentegen is weer een nummer dat meer inhoud heeft, datzelfde geldt voor ‘Dein Wille geschehe’. De Tempowisselingen en solo’s geven de nummers net dat extra wat nodig is.

Het vervolg klinkt lekker, met nummer als ‘My Flesh – Your Soul’ weet Messiah de aandacht te trekken en vast te houden. Het afsluitende ‘Throne of Diabolic Heretics’ begint met het Ave Maria, dat wat er tussen zit is simpelweg top. Heerlijke tempowisselingen, gitaar riffs en solo’s