De plaat brengt je al snel in een gemoedstoestand die in het verlengde ligt van de hoes, want het is geen vrolijke boel wat we te horen krijgen. We trappen af met ‘Weemoed’, een duister elektronisch intro dat overgaat in een slepend stuk met koperblazers als ondersteuning. Dat hoort u goed, want Meslamtaea bestaat ook uit een flugelhorn speler, Izzy genaamd. Daarna krijgen we met ‘Rad des Tijds’ wel een lekker snel black metal nummer voor de kiezen. Maar zoals alle liederen op deze plaat, zitten ook in dit nummer wat genre-vreemde elementen, die de muziek interessant maken en ook houden.

Melancholisch en dromerig van tijd tot tijd, maar het kan ook gewoon goed doorrammen. Juist de combinatie van bijvoorbeeld een saxofoon in ‘Moegestreden’, wat sowieso een van de beste nummers van deze plaat is, onderscheid ‘Weemoedsklanken’ van je ouderwetse 13 in een dozijn black metal. Elke keer ontdek je weer wat nieuws, tot en met het slepende strijdlied ‘Uiteengevallen’, waarbij ik toch wel een denkbeeldig sinaasappeltje fijn sta te knijpen.

Waar de band op voorganger ‘Geketend in de schaduw van het leven’ nog wat zoekende leek te zijn, heeft het toevoegen van een Flugelhornist, alsook het behoud van zanger Kaos, de band een stabiele basis gegeven voor een hele goede plaat. Voor iedereen die zijn black metal niet doorsnee bestelt.