De reacties met betrekking tot de eerste twee albums waren wisselend. Persoonlijk vind ik de albums inspiratieloos en bijna saai, de zang van Karl Willetts komt niet goed naar voren wat het geheel vrij mat maakt. Bij het horen van de eerste single ‘Shell Shock’ van de nieuwe plaat werd ik toch wat enthousiaster omtrent Memoriam en de nieuwsgierigheid werd aangewakkerd. Wat opvalt aan ‘Shell Shock’ is in de eerste plaats dat de vocalen veel meer op de voorgrond liggen waardoor het geheel beter tot zijn recht komt. Verder zitten er fijne tempowisselingen in het nummer waardoor er meer variatie / spanning in het nummer zit. Positief? Ja, maar verwacht nou geen Bolt Thrower riffs want muzikaal kan het simpelweg niet tippen aan wat die band wist te brengen.

Goed, Bolt Thrower maar snel vergeten en ‘Requiem for Mankind’ maar vergelijken met de eerste twee Memoriam albums. Die vergelijking gaat eigenlijk ook mank daar dit album veel meer te bieden heeft dan de eerste twee tezamen. Solide riffs, melodisch gitaarspel en vocalen die lekker bovenop de mix liggen en als vanouds bruut klinken. Opvallend is een nummer als ‘Never the Victim’, dat enerzijds lekker lomp en traag klinkt maar anderzijds knap en melodisch gitaarspel herbergt, maar ook titelnummer en het nummer ‘Fixed Bayonets’ zijn meer dan de moeite waard. Memoriam heeft met ‘Requiem for Mankind’ een album gebracht dat veel meer te bieden heeft dan de beide voorgangers, een album dat in de smaak zal vallen bij de fans.