plaat. Een sterk up tempo nummer en het eerste nummer waarbij Martyr 2.0 echt goed tot zijn recht komt. Wat een drumbeest is die Rick Valcon.

Voor alle duidelijkheid, dit is een recensie en geen promo stukje en dus tijd voor een kritische noot. Wanneer ik kijk naar de album cover en de songtitels is het geheel wat clichématig en weinig origineel. Maar goed, dat is een keuze van de band, uiteindelijk gaat het om de muziek die wordt voorgeschoteld. Eerste nummer dat ik nog niet eerder gehoord had is ‘Demon Hammer’. Een heavy thrash nummer dat opent met beukende drums en korte gitaarriffs, maar luister ook eens naar de bas, Vinnie tovert een sterke lijn uit zijn gitaar, Rop is wederom top. ‘Children of the Night’ is één van mijn favorieten, het nummer opent met twin gitaren en met het gesproken woord wat theatraal. De ritmesectie in het nummer is geweldig en de gitaarpartijen uitmuntend. Wat een geweldig en compleet nummer.

We maken een sprongetje naar de B-kant van de plaat, de singles zijn immers al besproken. ‘Metal Overdrive’ is een lekker snel nummer, en op één of andere manier voelt het meteen als vertrouwd. Een nummer met een heerlijke thrash vibe, en ik vraag me af of dat ik werkelijk luister naar Martyr. Met ‘La Diabla’ krijgen we nog zo’n heavy thrash song, lekker agressieve vocalen naast de niet te evenaren strot van Rop. Woorden schieten me tekort, en ik moet echt oppassen niet in herhaling te vallen, maar dit is smullen. ‘Diary of a Sinner’ valt meteen op door de vocale uithalen, Rob Halford eat your hart out! Muzikaal valt hier ook niets op aan te merken, sterke riffs en een lekker tempo maken weer een heerlijk nummer.

Een tweede favoriet komt voorbij in de vorm van ‘Church of Steel’. Na een Japans georiënteerd drum intro is de vocale inbreng er één die aan Geoff Tate doet denken, de drama in diezelfde vocalen is heerlijk. Het tempo ligt weer hoog en hier zijn het de twin gitaren die tot de verbeelding spreken. Het doet je even aan Iron Maiden denken uit de beginjaren, maar dit is heerlijk. Ik zit nu inmiddels onder de blauwe plekken, steeds ben ik zo verrast van de kwaliteit van de composities, dat ik mezelf even moet knijpen om terug te keren in de realiteit. Die realiteit komt er met de afsluiter ‘Wings in a Darkened Soul’ een nummer dat volledig op conto van zanger Rop van Haren te schrijven is. We krijgen een ballad vol emotie die de donkere tijden van een depressie verwoorden. Een actueel onderwerp in deze tijden, zoals gisteren weer duidelijk werd met het van ons wegvallen van Pim Voormeulen. Met een subtiel koortje in de refreinen, is het verder vooral Rop die indruk maakt met zijn geweldige vocalen, kippenvel!

Iedere band zal zeggen dat het laatste werk het beste is in het bestaan van de band, zo ook Rick Bouwman tijdens de luistersessie in december. In dit geval ben ik van mening dat dit inderdaad het geval is, sterker ik zou dit vijf jaar terug niet voor mogelijk houden van Martyr. De vernieuwde line up heeft de band geholpen om een hoger niveau aan te tikken en eigenlijk zou ik dit album de maximale score moeten geven. Dat doe ik niet, want ik hoop dat dit Martyr mij over, pak ‘m beet 5 jaar, nogmaals kan verrassen met zo’n plaat. Deze staat met stip op nummer 1 voor mijn jaarlijst van 2022.

Behalve dat het album verschijnt via PT78 Records is er ook nog een mooie editie via No Dust Records verkrijgbaar, verder zijn er wereldwijde licentiedeals afgegeven en verschijnt ‘Planet Metalhead’ in Noord Amerika (Animated Insanity Records), Zuid Amerika (Classic Metal Records), Japan (ROCK Stakk Records) en jawel China (Toxic Death Records). 

Wil je meer weten over Martyr? Lees hier het interview waarbij de gehele band aanschoof!