Met ‘Running out of Time’ opent het album lekker, een opgewekt en vlot nummer dat muzikaal een beetje terug teruggrijpt naar de 70’s maar door de keyboard ondersteuning ook prima uit de jaren tachtig afkomstig zou kunnen zijn. Eigenlijk zijn het navolgende ‘Drivin’ me Crazy’ en het rustigere ‘Mystery’ uit het zelfde hout gesneden, veel authentieke elementen zonder oubollig te klinken. Het vierde nummer ‘The Cries Go Unheard’ laat daarentegen weer een ander geluid horen. Hard, snel en heavy.

Na het enigszins zweverige maar niet onaangename ‘Still So Lonely’ knalt ‘Kalashnikov’ weer lekker uit de speakers. Na ‘Scarred’ een heavy nummer voorzien van veel koortjes en heuse maar perfect passende mondharmonica solo laat Lovell’s Blade haar scherpe tanden zien in het vette en heavy ‘It’s not Criminal’, dit nummer doet mij eerlijk gezegd denken aan een verleden van een aantal bandleden. De twee afsluiters van het album roepen best veel nostalgische gevoelens op. Zo is het voorlaatste nummer ‘Dead of Night’ doorspekt met dikke AC/DC invloeden en voorzien van zowel female koortjes als 80’s talkbox vocalen. Het afsluitende ‘Generator’ is absoluut helemaal af. Dit nummer heeft, al dan niet bedoeld, elementen van The Sweet en Status Quo, jaren 80 koortjes en klinkt nog steeds modern.

Lovell’s Blade heeft zichzelf overtroffen. Een album met veranderingen zonder de eigen identiteit te verliezen. Een prima productie en mix in de studio van drummer Noël van Eersel alwaar de individuele kwaliteiten van de muzikanten ruim tot uiting komen. Binnenkort live bij jou in de buurt!