Het album opent met het instrumentale ‘Beyond Eternal Recurrence’ en verrast mij in negatieve zin. Een instumentaaltje dat zich ontpopt met een wat poppy ritme en voor mij geen meerwaarde heeft. ‘Layers of Dirt’ spreekt meer tot de verbeelding. Een rustig nummer dat zich voorzichtig opbouwt, waar je op een wending zit te wachten blijft deze lang uit en kabbelt het nummer rustig voort. Uiteindelijk is de tempo versnelling daar en krijgt Niklas Kvarforth de kans zijn ultieme vuiligheid te spuwen. De tendens van het vervolg blijft in dezelfde lijn. Kalme nummers, sterk opgebouwd en melodisch. Kvarforth weet vocaal te excelleren en weet ook clean vocals te gebruiken zoals bijvoorbeeld in ‘Level Below’. Een nummer dat echt boven het maaiveld uitsteekt is ’Pride Eraser’, een nummer met verschillende wendingen, fijne tempoversnellingen en steeds weer die sterke vocalen van Kvarforth.

‘Woe Betide You’ is een sterk album dat wel wat luisterbeurten vergt om te doorgronden.