Het album begint dan ook meteen beukend en licht chaotisch met ‘Nevermore’. Het kent een spannende opbouw, met strakke tempowisselingen. Het gitaarspel van Mark Morton en Willie Adler, geeft het geheel wat flair, anders is het vooral hard en vol gas gaan. De sfeer is in ieder geval gezet. ‘Vanishing’ kent krachtig gitaarspel in de opening. Het ramt lekker door. Drummer Art Cruz maakt een sterke indruk, en begeleidt de vele tempowisselingen op indrukwekkende wijze. De vocalen van Randy Blythe zijn rauw en vol agressie, dit past goed binnen het geheel.

In ‘To The Grave’ komt er meer groove binnen het geheel. De baslijnen van John Campbell komen meer naar voren, dit geeft het nummer meer ballen. Het solo werk op de gitaren komt er lekker in, en blend meer binnen het geheel dat dan het de overhand neemt, dit is een toffe toevoeging. ‘Omens’ kent een lekkere groove. Het is vlot en agressief maar kent ook een hoog participatie gehalte door de inbreng van de tekst; “Omens”. Rauwe gitaren zorgen ervoor dat het een stoere beukplaat is.

Gooi de metalmanen nog maar eens los met ‘III Designs’! De spannende opbouw in de intro suggereert dat dit een rauwe beuker wordt. Speelse riffs en strak drumwerk, voeren het tempo op. Het nummer zit strak in elkaar, en weet een krachtige vibe vast te houden. Muzikaal gebeurt er veel in ‘Grayscale’. Groove en speelse riffs wisselen elkaar af. Het nummer wordt echt gedragen door indrukwekkend gitaarspel en strak drumwerk. Dit is misschien wel het sterkste nummer van het album als het gaat om tempowisselingen en het mixen van stijlen.