Uit het niets komt Karmakanic met ‘Transmutation’ op de markt, via het eigen label van Jonas, gehuld in een pakkende cover van Hajo Müller. In iets meer dan een uurtje laten de bandleden weer even horen wat stoere en afwisselende progrock eigenlijk is. Afwisselend, virtuoos, bombastisch, maar soms ook aangenaam rustiek, met langgerekte nummers, maar ook met korte intermezzo’s en échte songs.

Göran Edman is wat zijdelings betrokken bij de reünie. Hij heeft al aangegeven niet meer te willen toeren, zijn fraaie zang hoor je in ‘Gotta Lose This Ball And Chain’.  Voor de andere zangnummers en de vele muzikale passages heeft Jonas zijn vriendenboekje, waarvan menig progrocker alleen maar van kan dromen, doorgebladerd. John Mitchell (Arena, Frost, It Bites) heeft gezorgd voor de overige zangnummers. Verder is het crème de la crème van de muziekwereld te horen in een werkelijk geweldige mix van veteraan Chris Lord-Alge. Ik vind de ritmesectie en de gitaren op deze plaat werkelijk fantastisch, wat een diepte!

De plaat opent met het instrumentale ‘Brace For Impact’ en ‘End Of The Road’ valt meteen binnen met zijn proggy vibes, let op de geweldige gitaarsolo in deze toptrack! ‘Cosmic Love’ duwt lekker vooruit met een donderende ritmesectie en zijn mooie refrein. ‘All That Glitters Is Not Gold‘ is apart. Mooi, deze folk-aanpak en passende saxen van Rob Townsend na een stevig midden-thema. ‘We Got The World’ is een lekkere, moody track met harde drums, na een mooie gitaarsolo krijgt de song wat meer pit en tempo, fraai gedaan! Men eindigt prachtig in het begintempo. Het mooie ‘Falling’ leidt ‘Gotta Lose This Ball And Chain’ in. Traag en duwend met mooie gitaaraccenten van Krister Jonsson. Het slotstuk is een waar epos van een twintigtal minuten. Alles wat progmuziek zo mooi maakt, komt hierin terug, de track bevat veel variatie. Van een prachtige stem van Dina Höblinger in het duet met John Mitchell, het akoestisch gitaartje van Steve Hackett tot een dikke Hammond van Andy Tillson, vette gitaren en gaaf drumwerk van Nick D’Virgillio.

Wat een plaat eigenlijk!  Topniveau van een ware klasbakkenband in het progrock-landschap. Voor de fans verplichte kost, voor de metalheads met een ruime beleving van muziek is dit een fijne luistertip voor de ‘wat rustiger tijden’.