Na ‘Mare’ ben ik de band wat uit het oog verloren, ook omdat de muzikale koers een stuk melodieuzer en bombastischer werd. Laat dat nou net niet mijn ding zijn, maar de eerste gedeelde nummers klonken alweer een stukje bruter en sneller dan wat ik me herinnerde. Op ‘Til Klovers Takt’, de negende langspeler alweer, krijgen we in drie kwartier zes nummers op de oren gegooid die genoeg afwisseling en dynamiek bevatten om het interessant te houden. De keyboards zijn een eind naar de achtergrond geschoven en er wordt lekker rap doorgetrommeld. Er komen een heleboel ideeën en riffs voorbij en dat is voor mij direct een beetje het manco.

Nummers als ‘Urkraft’ en ‘Flammen fra Nord’ bevatten echt toffe stukken, maar zijn wat aan de lange kant voor wat er in gebeurd. Dat is jammer want daardoor beklijft deze plaat eigenlijk niet. Het gesproken gedragen refrein in ‘Flammen fra Nord’ is namelijk echt tof, maar daarna krijgen we een melodieus stuk dat volledig van de hak op de tak is. Het wordt netjes aan elkaar gespeeld maar voor mijn gevoel past het allemaal net niet op elkaar. Het laat je ook achter met een wat vervreemd gevoel, want het blijft niet hangen en dat maakt dit ook niet tot een geniale plaat. Voor de liefhebbers van black metal met wat ouderwetse pagan invloeden wellicht nog de moeite waard, maar zeker geen must.