Opener ‘Litany of Spite’ gaat na enkele drumroffels hard van start en overweldigd de luisteraar met een deken van spijkerharde drums, ijzeren riffs en de harde vocalen van zanger VxInfr. De productie is minder bedompt dan de voorganger, en daardoor komt het materiaal extra goed uit de verf. De band weet namelijk uitstekend daadwerkelijk een sfeer van duisternis en ellende op te roepen door de manier waarop ze muziek maken. Niks lekker herhalende melodische hypnoseriffjes, keihard doorknallen is het devies zonder te vervallen in norsecore. Ook hier en daar wordt het tempo ingeperkt, zonder dat het gif en galgehalte dat de band voort spuwt daalt.

Naar het blijkt heeft de recensie versie van het album een iets andere volgorde dan de uiteindelijke release meegekregen, waardoor ‘Bracu Magistriis’ mijn tweede nummer is, wat verrassend begint met een pianoriedel welke mij doet denken aan de intro van Dødheimsgard ‘Satanic Art’ EP. Bij dit album gaat de piano al snel over in een lekker smerige riff welke extreem goed uit de verf komt. Ook cleane achtergrondvocalen worden in dit nummer ingezet, wat door zijn tempowisseling blijft boeien tot het einde.

De band is erg goed in het schrijven van beklemmende riffjes, zoals ook de overige nummers laten horen. De nummers zelf zijn niet per se pakkend, hoewel veel van het gitaarwerk wel