Behalve muzikaal is er door de jaren ook veel veranderd en dan met name in de line-up, zo gaf in 2010, na 20 jaar activiteit, oprichter Jesper Strömblad er definitief de brui aan en is er geen enkel origineel lid meer te vinden in de band. Langst zittende leden zijn zanger Anders Fridén (o.a. ex-Dark Tranquillity) en gitarist Björn Gelotte, die vanaf 1995 actief zijn. Vorig jaar nog werden bassist Bryce Paul Newman en drummer Tanner Wayne aangetrokken en zij maken met gitarist Niclas Engelin de huidige line-up compleet.

‘Voices’ opent het album, een groovend nummer met veel melodie en afwisselende vocalen. Een nummer dat lekker weg luistert en erg toegankelijk is. Toegankelijkheid is het sleutelwoord in dat wat In Flames heden ten dage brengt. Hoewel de harsh vocals van Anders Fridén de nodige agressie weten te brengen klinkt het over het algemeen vrij tam, met name de refreinen met clean vocals. Is dat een probleem? Nee, toegankelijk mag dan misschien een vies woord zijn in de metal wereld maar het staat allemaal als een huis. Zo af en toe gaat het gas er op zoals bij ‘Call My Name’, een metalcore nummer pur sang, en die afwisseling is prettig.

In Flames brengt met ‘I, the Mask’ dat wat je van een band met dit kaliber mag verwachten. Het ligt allemaal in het verlengde van het meest recente werk en liefhebbers van dat werk kunnen deze plaat blind aanschaffen. Verrassend is het allemaal niet, maar de composities