Voor de kenners zal ik maar direct met de deur in huis vallen, deze plaat is (helaas) geen tweede ‘Envaatnags Eflos Solf Esgantaavne’. Maar goed, dit meesterwerk van Horna is ook lastig, zo niet onmogelijk te toppen. De volgende deur die ik zal intrappen: je hebt hier te maken met een typische Finse black metal plaat. Dat laat zich voor mij en door mij lastig in woorden vatten, maar het heeft zo`n lekker typisch sfeertje. Het is net als wat ik ervaar met Finse mensen. Er is iets geks mee, maar je weet niet precies wat, totdat je zo iemand tegen komt. Dit klinkt negatief, maar het is net zoals je Nederlanders ook altijd herkend, gewoon meteen duidelijk. Het geheel zal ongetwijfeld te maken hebben met het weinig daglicht wat ze de helft van het jaar zien.

Enfin, genoeg geneuzel, op naar de meer muzikale analyse van deze plaat. In een dik uur worden we door dertien nummers heen gerost, veelal met stuwende dubbelbas partijen en goede 2nd wave riffs. Hierbij komen ook meteen 2 manco’s van deze plaat naar voren, hij duurt te lang en nergens blijft het echt hangen. De riffs zijn lekker, maar als ik na 10 luisterbeurten nog steeds de nummers niet echt kan onderscheiden van elkaar, dan sla je de plank wel een beetje mis. Verder is het nergens slecht, maar gewoon weinig memorabel. En dat is wel een beetje jammer, want met wat meer aandacht en wat ingediktere nummers zou je wel een betere plaat krijgen. Heb je nu al alles van Horna in de kast staan, schaf deze ook maar aan. Schatplichtig aan hun stijl, voeren ze die gewoon degelijk uit. Maar ook niks meer dan dat.