Wat de meeste Finse bands gemeen hebben is dat ze altijd net wat anders klinken dan alle andere bands. Het is een apart land, met een bijna niet te leren taal en best wel bizarre humor. Dit alles hoor je eigenlijk in de meeste bands wel weer terug maar dan allemaal op een eigenwijze manier. Ik heb onderhand wel een ongezonde interesse gekregen voor dit land en alles wat daar vandaan komt. Finnen doen het net even anders en niet om origineel te zijn, maar omdat ze dat gewoon zijn.

Hiidenhauta is daar geen uitzondering op. Ze spelen, zoals ik al eerder zei, black metal maar dan vrij rauw, melodieus en wat Finse Lapland punk er doorheen. Het is geen gemakkelijke kost wat we hier krijgen voorgeschoteld. Zanger Tuomas Keskimaki krijst non-stop op vol volume, wat best vermoeiend is, en net als je denkt er aan gewend te zijn nemen de hemelse klanken van zangeres Emma Keskimaki het over om het nummer een geheel andere lading te geven. Er is eigenlijk geen stijl aan vast te plakken en de nummers kunnen best verwarrend zijn. Het is over het algemeen best knap gecomponeerd en zeker gemusiceerd, maar het is niet altijd even pakkend. Het blijft zeker niet hangen, al denk ik dat ook nooit de bedoeling is geweest van deze band. Het is wel heel eigenzinnig en daarom ook zeker origineel. Maar is het goed? Ik denk het wel, als je van een flinke uitdaging houd. Ik moet je eerlijk zeggen dat het mijn band niet zal worden maar dat ik best begrijp dat mensen dit een interessante band