Het antwoord is: een beetje van beiden, maar het pakt positiever uit dan je op basis van het eerste gedeelte van de zin zou doen denken. Wederom lukt het de band niet geheel om de magie van een album als ‘No Holier Temple’ terug te pakken. De atmosfeer van die eerste twee platen, waarbij je jezelf als luisteraar in een oud bos kon wanen komt maar sporadisch terug. De sfeer die wel vaker terugkomt is meer die van een bende troubadours die in de Middeleeuwen de melancholische folk liederen en plattelandsgevoelens uitdrukken. Dan gaat het niet zozeer om het gebruik van dergelijke instrumenten en vrolijkheden die men wellicht bij een Blackmore’s Knight verwacht. Het is meer de sfeer die het geheel oproept.

Niettemin heeft het nieuwe album wel veel te bieden. Opener ‘Blessing’ is letterlijk dat, maar de echte opener ‘Son of the Morning’ laat al hier en daar wat ouder geluid doorschemeren. Het derde nummer ‘Old Tree’ is wat mij betreft het hoogtepunt van de plaat en had niet misstaan op het oudere werk. Dit nummer is meeslepend en pakkend en roept meteen het idee van wildernis en oeroude bomen op. Een ingetogen, rustig nummer, bijna akoestisch zo kwetsbaar. Prachtig. ‘Changeling’ heeft juist weer het wat modernere geluid dat het openingsnummer ook had, maar ‘Ancient Astronout’ laat je rustig wegdromen met het heerlijke stemgeluid van Mat McNerney. Niettemin is juist zijn stem ook sterk aanwezig op de voorgrond wat op een gegeven moment het fantastische instrumentenspel wat teniet doet. ‘A Sylvan Sign’ geeft ons