In 2017 was het wel direct raak met 3 albums in 1 jaar, maar voor deze plaat zat een pauze van 2 jaar. Wat voor een creatieve geest als van dit heerschap wel lang is. Ik ben ook niet bekend met de eerdere werken, dus het was meteen een sprong in het diepe. De plaat komt uit bij Babylon Doom Cult, via onze zuiderburen. Qua stijl weet je dan wel wat je kunt verwachten, namelijk black metal met een creatieve inval, maar vaak wel melancholisch van toon. Eigenlijk gaan al deze typeringen wel op voor deze plaat. We horen een rammende ritmesectie die of alles dicht blast, of een rollende partij basdrums laat horen, terwijl daar bovenop een vrij melodieuze gitaarpartij op wordt gespeeld. De zang bestaat uit 2 partijen, een zware gedragen stem en een wat rasperige scream. Dit wordt allemaal tot 1 geheel gemengd in een prima productie voor dit niveau. De thematiek hangt ook niet in de vrolijke hoek en dat ondersteunt het gevoel dat deze muziek oproept. Met titels als ‘Sleur mij maar mee in de vuurzee’, ‘Als de pijn dicteert’ en ‘Gekastijd vlees’, weet je ook al hoe laat het is zonder te luisteren. De hint naar DSBM is hiermee ook wel gelegd.

Wat jammer is, is dat dit typisch zo`n release is die bij mij niet blijft hangen. Het luistert allemaal makkelijk weg, maar nooit heb ik een “JAAA deze riff” moment. Waarschijnlijk ligt dat ook aan mijzelf en de hoeveelheid muziek die er uit komt anno 2022. Desondanks een ruime voldoende!