In de 50 minuten die deze plaat klokt vinden we het antwoord al snel, en dat blijkt toch een voorzichtige nee te zijn. De bijgevoegde promo meldt al dat de mannen de atmosfeer van de vorige platen wat ingeruild hebben voor traditionele metal invloeden als snelheid en aggressie. Helaas blijkt dit te kloppen, want de kracht van bijvoorbeeld ‘Odori Sepulcrorum’ schuilde in dat onderhuidse, slepende, vieze geluid, alsof je naast een Tibetaans grafritueel staat waar de heren door geinspireerd zijn. Het vieze moerassige gezomp van de eerdere platen mist gewoon een beetje en dat is jammer, want daar haalden deze Abrahams wel de mosterd. Begrijp me overigens niet verkeerd, dit is zeker kwalitatieve death metal in het straatje van Cruciamentum en Dead Congregation. Nummers als ‘Rogyapa’ en ‘Demons of the Sand’ gaan er zeker goed in, maar het mist net dat tikje extra dat mij persoonlijk meer raakte bij de eerdere producties. De “zomp” mist. En dat is jammer.

Wat je verder kunt verwachten, buiten mijn lichte persoonlijke teleurstelling, is een nare sfeer. Alsof je met HP Lovecraft naar de diepte van zijn gekheid gereisd bent. Gruizige gitaarriffs in voortwalsend midtempo, waarbij het niet gaat om virtuose hoogstandjes, maar om viezigheid en sfeer. Dit album is er voor als je wanneer je death metal meer sfeervol hebt dan technisch. En juist die sfeer is minder dan op de vorige plaat helaas.