Ik was benieuwd of de band de cultstatus kon vasthouden; eerder is immers gebleken bij de Deense band Evil (die in 1984 de cult EP Evil’s Message uitbracht en in 2015 debuteerde met het album ‘Shoot the Messenger’) dat een geweldige EP niet automatisch vele jaren later wordt gevolgd door zo’n zelfde kraker. Met voorzichtige scepsis zette ik dan ook het nieuwe album van Glacier op. Het album opent lekker met het nummer ‘Eldest and truest’. De zanger Michael Pidrybau (ook te horen op de B-kant van de EP) heeft een lekkere krachtige stem. Dit nummer sluit naadloos aan bij de eerdere EP: stevige U.S.-metal in de stijl van (de hardere) Warlord, Attacker en Heir Apparent. Het navolgende ‘Live for the whip’ en ‘Ride out’ gaan in hetzelfde (up)tempo verder. ‘Sands of time’ begint als een ballad maar krijgt al snel het tempo als de vorige nummers.

De snelheid blijkt lekker hoog met ‘Valor’ en ‘Into the night’. Laatstgenoemde nummer neigt zelfs licht naar een speedmetal-nummer! ‘Infidel’ start met een Maiden-achtig begin en versnelt naar het refrein dat dwingt tot meezingen: “God save the infidel!” Het laatste nummer ‘The temple and the tomb’ dat met ruim 6 minuten het langste nummer is, is een heavy track met een vette versnelling. Maar door het ontbreken van een herkenbaar refrein pakt dit nummer mij minder. Anyway, mijn scepsis was onterecht, de plaat luistert lekker weg! Het niveau van de EP wordt weliswaar niet gehaald, maar een kniesoor die daarom maalt. Enige