Wie echter denkt dat hij weer een lekker potje door ram black metal ala Gorgoroth te horen krijgt kan van een koude kermis thuis komen. Is aftrapper ‘Ek Erilar’ bijna een soort Mayhem tribute te noemen, daarna richt het album zich steeds meer op de stem van Gaahl. En dat levert uiteenlopende resultaten op. Gaahl laat zijn hele oeuvre aan muzikale kwaliteiten horen, van gekreun, tot kille screams maar ook chantachtige geluiden komen voorbij. Hoogtepunt voor mijzelf is het slepende ‘Carving the Voices’, waarin we een Gaahl meets Leonard Cohen voorbij horen komen. Een erg sfeervol nummer, waarin het niet eens opvalt dat de mix van de plaat niet zo super is. Gitaarpartijen zijn goed aanwezig, evenals Gaahls stem uiteraard. De ritmesectie klinkt daarentegen nogal dof en lijkt achter een soort doek te spelen.

Ik vind het lastig om dit soort platen een cijfer te geven, aangezien het af en toe zo afwijkend is en alle kanten op gaat dat het ook niet echt binnen een genre valt. Elke avontuurlijke (black) metal liefhebber zou deze plaat een keer moeten luisteren dit jaar, al is het maar omdat het een interessante belevenis is. Er zit een heleboel in, wat met wat meer polijsten een topper opgeleverd had, maar het niveau is echter te wisselend. Wel kijk ik uit naar een eventuele volgende plaat!