In ‘Confessions’ wordt duidelijk dat DJ Vornax in de mix met rammende gitaren prima werkt. De intro is spannend en met een opbouwende beat en een sample van een afgevuurd geweer, worden de rammende gitaren ingeluid. De harde grunt is indrukwekkend en past uitstekend. Clean vult aan, en het wordt een samenspel. In de break zijn het dansbare beats die het overnemen. Toch zijn het de stoere riffs en de mean vocals die het helemaal afmaken.

‘Seven’ kent een dreigende intro. Hier wordt ook al snel de ruimte gelaten voor wat beukende agressie. De wisselingen binnen het geheel passen, echter in de break raakt men het door techo beats een beetje kwijt. Hier wordt het een beetje rommelig. Schrijf gewoon de titel uit! ‘W.S.T.N.O.F.’ is echt in geen enkele taal een standaard afkorting. Wie wil weten wat het betekent luistert het nummer maar, het komt duidelijk naar voren in de tekst. Hoewel een W ontbreekt in de afkorting.

Er wordt afgesloten met ‘Death Of Me’, wat een rustige opbouw kent maar zich ontpopt tot een prima nummer. Na de intro is er sprake van een zeer strakke overgang, waarbij er gekozen is voor fijne riffs. De opbouw wordt goed uitgevoerd, en de mean vocals vallen weer in positieve zin op. De overgang naar het refrein, met een hoog publieksparticipatie gehalte werkt prima! Kortom een divers en krachtig eind. 

Als je kijkt naar het gehele album zie je zeker de potentie van Fool The Masses. ‘It’s All Lost’ kent zeker verbeterpunten, en het voelt bij tijd en wijlen of de band zich er nog doorheen moet worstelen. Maar overall belicht het wel de creativiteit van de band, en hebben ze zeker oog voor harde beukende gitaren. Daarmee past dit prima binnen het genre, en is het zeker niet een plaat om over te slaan.