Het eerste verschil is al heel duidelijk zichtbaar op de hoes, want in plaats van klaprozen tegen een blauwe lucht zien we een knoestige met paddestoelen begroeide boom op een zwart witte hoes. Een stuk minder vrolijk. In 3 nummers worden we een dik half uur getrakteerd op een stuk minder geproduceerde, oorspronkelijkere black metal. Deze sound heb ik nog niet eerder gehoord en ik moest er ook wel een aantal luisterbeurten aan wennen. ‘Het Overvleugelen der Meute’ is een lekkere doorbeuker, die qua tempo hoger ligt dan de gehele voorganger. Stuwende drums wisselen blastpartijen af, en 1 dominante melodie maakt het hele nummer. De zang van Bloem heeft plaats gemaakt voor een lekkere krijs en zo naderen we al snel het einde van het nummer, wat een geimproviseerd soundscape achtig karakter heeft.

‘Brand Woedt in Mijn Graf’ gaat verder waar het vorige nummer ophield, maar heeft meer uitgesponnen stukken erin. De sfeer doet me af en toe denken aan Turia, maar ook aan Vanum. Het heeft dat trotse, krachtige, levenslustige karakter van de laatste band. Ook dit nummer eindigt weer in een rustig stuk met feedback en wat belletjes her en der. Afsluiter ‘Verscheuring in de Schemering’ is het langste nummer dat de mannen ooit geschreven hebben. Hier krijgen we stuwende passages afgewisseld met stukken improvisatie voorgeschoteld. Tof om te horen dat er een hele andere richting gekozen is dan op ‘Bloem’.