Eigenlijk begint de plaat met ‘Tere muur’ wel netjes in de stijl van ‘Dromers’ en ‘Luwte’. Een los akkoord aanslaan en lekker door blasten met melodieuze riffs die ondersteund worden door de raspende vocalen van Bob Mollema. Voorlopig niets nieuws, maar in ‘Nasleep’ horen we na een furieuze aftrap een slepend stuk, met daarin vreemde geluidseffecten en een hoorn. Deze blaasinstrumenten worden ingespeeld door producer T. Cochrane en voegen hier wel degelijk wat toe, dit soort creativiteit past prima binnen de Drudkhesque riffs en sfeervolle passages. Het nummer sleept zich met een heerlijke melancholische lead die zich blijft herhalen naar het einde toe. Je gaat helemaal op in de “mooie” sfeer die neergezet wordt. Het is natuurlijk niet letterlijk mooi, maar het melodietje in ‘Eeuwige Ram’ gaat voorlopig mijn hoofd niet uit. Het schurkt hier tegen oude Solstafir aan, en dit nummer is duidelijk het minst metal, en de vocalen zijn bijna clean. Een geslaagd experiment.

De zang staat sowieso vrij ver naar voren in de mix, waardoor je ook kunt verstaan waarover gezongen wordt. Juist omdat dit in het Nederlands is geeft het wel een extra dimensie aan deze plaat, alhoewel je over de diepgang van deze teksten kunt twisten. Ook keert hier de hoorn of trompet weer terug in het heerlijk dromerige, trotse en bijna triomferende laatste stuk van het nummer. Met ‘Vlek’ volgt denk ik wel het beste nummer van de plaat, er zit furie in, een melancholiek stuk waarbij ik zelf meteen moet denken aan de betere platen van