De opening is rommelig. ‘Kraken’ is energiek en vooral veel rammen. De inbreng van clean vocals is wat schel en in combinatie met veel middentonen niet heel prettig voor het gehoor. Stevige riffs nemen het over, en screaming werkt hier prima bij. Er gebeurt veel, soms te veel en de overgangen voelen nog wat ad hoc. Met ‘Eulogy’ brengt de band de genoemde hardheid naar een niveautje hoger. De groove in de opening is lekker, maar de vocalen van zanger Alex Cohen worden wederom wat rommelig ingezet. De gedeeltes waar de nadruk op mean ligt zijn prima, maar wederom is het geluid erg vol en schel bij de clean vocals. Er is meer aandacht nodig voor overgangen, want het geheel voelt weer wat rommelig aan en mist eenheid. De rustige break en de opbouw daarna zijn aardig, en redden het nummer enigszins.

Met een dreigende opening wordt ‘In Time’ ingezet. Gelukkig is de inbreng van de clean vocals nu beter weggezet. De overgang naar het refrein is prima. ‘In Time’ is constanter en dat is fijn. Toffe stoere riffs van Chantz Mello en Steve Almon brengen een stevige rock vibe, en dat werkt. ‘Nameless City’ kent een lekkere intro met een fijne opbouw. De inbreng van grunts en mean vocals mixt hier goed mee. De overgang naar meer melodie en clean vocals is oke. Halverwege wordt het dan toch wat lastiger omdat ze muzikaal meer willen brengen. Dit hoor je terug in het drumwerk van Casey Albiero en de vocalen van Alex Cohen. Het wordt weer wat slordiger, maar net niet al te rommelig. Het einde is een fade out, en dat is toch wel het grootste minpunt.