In ‘Ghost Of My Hero’ durft Englund zich kwetsbaar op te stellen en hoor je ook invloeden van zijn andere project Silent Skies. Hier ligt in de intro de nadruk op de toetsen van Rikard Zander en de vocalen. Toch is het fijn als de gehele band er dan bij komt kijken en het aangevuld wordt met wat stevige gitaren. Het is een krachtige ballad, waarbinnen we wel kunnen stellen dat Evergrey als formatie de opbouw als geen ander beheerst.

In ’We Are The North’ wordt het dan soms wat chaotisch door de gekozen riffs en tempowisselingen. De thematiek lijkt met deze titel een schot in open doel, en dit wordt bekrachtigd in het refrein. Het is niet persé het sterkste nummer van het album, en komt wat experimenteel over. Toch is het nog volop gevuld met typische Evergrey momenten. ‘One Heart’ en ‘The Night Within’ komen dan toch wat simpel over. ‘One Heart’ is erg toegankelijk en zal het ongetwijfeld goed doen op de radio en bij live optredens, echter is de contradictie met eerdere nummer op dit album ineens erg groot. Zo blijft ook ‘The Night Within’ aan de veilige kant.

Het hoogtepunt van het album is misschien wel ‘Cold Dreams’. De samenwerking met Johan Renske van Katatonia en Toms dochter Salina op de achtergrond, brengt gebied van vocalen toch wel iets heel bijzonders. Het nummer kent een duistere, zware start en dat past uitermate goed bij de wisselwerking tussen Englund en Renske. De balans tussen die twee werkt geniaal. Daarbij worden de hardere stukken voorzien van krachtige grunts (dit had meer gemogen), maar dat zorgt wel voor de nodige ballen, naast het gevoel van mistroostigheid wat Evergrey goed weet te brengen. Hierna is ‘Our Way Through Silence’ helaas niet meer dan een mooi sfeernummer. Typisch Evergrey, maar het voelt wederom wat aan de veilige kant en is zeker niet de knaller van het album. Het album wordt afgesloten met een outro in de vorm mooie toetsen en een tekst over “emptiness”, wat met 2:07, dan best een lange outro is.

Al met al hebben de heren van Evergrey zeker niet het makkelijkste album neergezet. Het doet in veel facetten denken aan ‘A Heartless Potrait’, en doet zeker niet onder voor het enorme scala aan albums dat ze ons door de jaren heen hebben gebracht. De verwarring ontstaat omdat er tevens nummers opstaan als ‘One Heart’, ‘The Night Within’ en ‘Our Way Through Silence’. Wat op zich prima nummers zijn, maar binnen het meer uitdagend aanbod wat we ondertussen ook krijgen gevoerd van de band, tevens wat toegankelijk en gemakkelijk voelen. Misschien zijn we gewoon te verwent (en daar moeten we de band dan maar niet op afrekenen) en is de eindconclusie gewoon weer een aanrader, halen die handel, en vol verwachting uitkijken naar wat Evergrey ons nog meer gaat brengen.