‘A Silent Arc’ is de opener van het album. Echter zo silent is die arc niet. Het is een rammende aftrap van wat mogelijk het hardst geproduceerde nummer van Evergrey ooit is. Blijft het hard, nee dat niet. Evergrey zou Evergrey niet zijn als het nummer niet vol verassende overgangen zit, met mooie subtiele stukken. Er gebeurt heel veel! Bij de break lijk je bijna in een ander nummer te zitten, met een glijende gitaarsolo en mooi werk op de toetsen. De toon is in ieder geval gezet. Ook ‘Weightless’ opent met een grof stuk gitaar geweld. Ook hier weer een briljante overgang naar het eerste couplet, dat toch rustiger aanvoelt. Het refrein is wat toegankelijker en dit zou weleens de meezinger kunnen worden van het album. Het is hard, technisch en lekker gevarieerd. De diepte op de vocalen van Tom Englund had wel iets sterker gekund, maar dat komt alleen omdat je weet waar de beste man toe in staat is. Verder een prima nummer!

‘All I Have’ is beduidend rustiger. Het is meer theatraal maar dat gevoelige aspect ligt Evergrey juist erg goed. Dit nummer had niet misstaan op het voorgaande album ‘The Storm Within’, maar is misschien juist die perfecte aansluiting in dit drieluik. In ‘A Secret Atlantis’ wordt er wat de vocalen betreft dan toch eindelijk een tandje bijgezet. Het is weer lekker rammen geblazen, waar Tom Englund de rust weet te brengen binnen het geheel, tof gedaan. De overgangen zijn sterk, maar die hadden niet gehoeven. Het lekkere up tempo gitaarwerk van