‘Made By America’ is dan toch echt een stuk harder. Het is een stuk chaotischer, maar heeft wel iets tofs. Het doet wat stijl betreft een beetje denken aan Marilyn Manson. Een stuk energieker en vrolijker klinkt ‘Lost’, al zou de titel dat niet doen vermoeden. Het nummer kent een energieke opening, de overgang brengt wat rust, maar de energie komt terug in het refrein. Dit alles heeft te maken met het gitaarspel van Daniel en Pascal. Het is een leuk nummer en dankzij de goede opbouw een stuk harder naar het einde toe. ‘Nice Boi’ klinkt dan weer helemaal niet zo “nice”, Het is hardere hip hop beats met screaming vocals. Het is een overgang naar akoestisch, die vervolgens weer overgaat in harder gitaarwerk. Het is weer hip hop en screaming. Het is vooral te veel contrasten binnen één nummer, en daardoor een stuk minder toegankelijk. Maar het is wel waar de echte fan van Eskimo Callboy zich in zal herkennen. Het is een kwestie van smaak en zal zeker niet voor iedereen zijn. Gelukkig eindigt het album wel weer met de nieuw ingezette lijn. ‘Prism’ kent een rustige intro en dat streelt de oortjes na ‘Nice Boi’. Daarna gaat het weer over in een mooi vol rockend geheel. Het is een fijne afsluiter van een album wat beduidend anders is dan voorganger ‘The Scene’.

‘Rehab’ is inderdaad toegankelijker en directer, en daarmee wat aan de brave kant. Het zal allicht de fanbase van Eskimo Callboy vergroten. Maar hetgeen wat hen uniek maakte komt hierdoor ook wel minder naar voren. Nu is het een kwestie van smaak of dit dan ook een verbetering is. Gelukkig blijft er voor de echte fan genoeg over om van te genieten, en kan de stap gemaakt worden naar een breder spectrum binnen het metalcore genre, waar voorheen de elektrocore misschien iets te overheersend was voor de gemiddelde metalcore fan.