Vier nummers, met een kleine 20 minuten aan muziek, waarin ook nu weer vele gezichten van Enslaved voorbij komen. We knallen lekker uit de startblokken met het titelnummer, dat stilistisch wel het meest rond ‘Isa’ ligt. Wel mijn persoonlijk favoriete periode, dus een mooie mix tussen lekker doorstomende black metal riffs en psychedelische stukken, met de kenmerkende raspende zang van Grutle. Helaas spreken de 3 nummers daarna mij een stuk minder aan. Hiermee komen we meer in het huidige vaarwater van de band, dat stevig leunt op prog metal en progrock.

Via het kabbelende ‘Inertmezzo I – Lönnlig. Guldig.’ dat uitmondt in een mooi tapijt van keyboards en brede riffs, komen we bij ‘Ruun II – The Epitaph’. Ik hoopte zelf op een vervolg op het magistrale album ‘Ruun’, maar dat is helaas niet zo. Het is een episch uitgesponnen progressief nummer, met een keyboardje hier en een orgeltje daar, dat wel aan Pink Floyd doet denken. Geen slecht nummer, maar het beklijft niet. Hetzelfde geldt voor ‘Intermezzo II – The Navigator’. Dit nummer is wel weer wat meer heavy gelukkig.

De nieuwe Enslaved is geworden tot een goede vriend die je tegenkomt op een reünie. Je hebt de goede herinneringen aan vroeger, maar eigenlijk heb je elkaar niet heel veel meer te vertellen. En toch blijf je altijd benieuwd hoe het met diegene gaat.