Na intro ‘XIII’ barst de plaat los met ‘Fated’ en meteen zijn er twee dingen duidelijk: a) de zang is nog steeds even indrukwekkend en pakkend als op album 1 en b) de productie is er een heel stuk op vooruit gegaan. Waar op het eerste album de bas een overheersende rol speelde, is op het nieuwe album alles goed hoorbaar. Het nummer kent z’n luwe momenten maar beukt over het algemeen goed door. ‘Homo Larvalis’ is meteen al een van de hoogtepunten van de plaat. Met de heerlijke riffs in combinatie met stuwend drumwerk geeft het bijna een soort swing mee aan het refrein zonder aan dreiging in te boeten. Wel kent het nummer nogal wat wisselingen in tempo en sfeer, waardoor het af en toe net iets te lang aan doet en je elke keer terugverlangt naar dat refrein. 

Ook het titelnummer laat er geen gras over groeien: ‘Death Leading’! Volle bak gaan en als er even wat gas teruggenomen wordt een scala aan sterke riffs. ‘The Great Work’ is wat langzamer en leunt nog meer op de declarerende stem zanger Sektarist 0. ‘Through Henbane Nebulah’ doet enigszins denken aan ‘Gateways to Necromansy’ van voorganger ‘Thánatos Áskēsis’. Een indrukwekkend nummer dat het live goed zal doen. ‘Venus Inverse’ is weer een op een hoog tempo erin vliegende frontale aanval op je gehooringang. Afsluiter ‘When Death and Devil Rise’ is op en top Dysangelium en een waardig album einde. Duister, dreigend, pakkend, toch toegankelijk. Verdomd goed.