Vanaf de eerste track is duidelijk dat Dream Evil terugkeert na het prille werk in de stijl van een compacte Manowar, Judas Priest en Racer X. De sound is herkenbaar, de knallende, transparante en eenvoudige productie zorgt voor een vertrouwd geluid. De titeltrack is een beest van een banger en maakt ruimte voor het pakkende, Hammerfall achtige ‘Chosen Force‘.  Ook het dreigende ‘The Tyrant Dies At Dawn’ is groots. Opvallend vind ik de herkenbare en meezingbare refreinen, gang vocals met zanger Niklas Isfeldt als draagkracht, ijzersterk. In het midden van de plaat beukt Dream Evil verder. ‘Lightning Strikes’ knalt in de stijl van Primal Fear en de band herhaalt dit kunstje met de melodieuze headbangers ‘Fight In The Night’ en ’Born In Hell’.  Rustmomenten kent de plaat eigenlijk amper, ‘Masters Of Arms‘ begint met een melodieuze gitaarlijn, maar wordt een toetapper van formaat. Ook ‘Nightstalker’ en ‘Insane’, waarop de band wat terugkeert naar het werk van het eerste decennium, zijn geweldige stampers. ‘Y.A.N.A’ (Your Are Nothing At All) sluit deze ‘Metal Gods‘ af in een logge modus en een fraai middenstuk met Black Sabbath-riffs.

Jeemig, wat een schijf! Eenvoudig, geen hoogdravende teksten, gewoon een lading muzikale, gewapende betonblokken, die naar je toe worden geworpen.  Dream Evil is ook weer live gaan spelen en in oktober zit de kalender vol. Hopelijk krijg ik de mannen eens live te zien. Luistertip!