Er is een duidelijke scheiding op deze plaat. De opening met 2 lange nummers wordt gevolgd door 2 instrumentale kortere nummers waarna de plaat wordt afgesloten met weer 2 langere nummers.  Opener ‘Irjala’ begint met smaakvol twin lead gitaarspel, voordat we afdalen in stukje blasten met tremolo riffing, waarna er wordt overgegaan in slepend dubbel bass spel, met wederom een lekkere lead riff er overheen. Het melodieuze werk doet bij tijd en wijlen denken aan bands als Dissection, waarbij ook de sfeer niet uit het oor verloren wordt. Halverwege belanden we in een rustige break, die langzaam opzwelt naar een goed stuk blastbeat als uitsmijter. Ondertussen heeft zanger Christoffer al zijn grieven uitgestort, waarbij het duidelijk is dat het hem menens is.

Met de eerste single van het album ‘Nocturnal Fire’, wordt aan de hiervoor beschreven mix ook nog een lekker stukje d-beat toegevoegd, om de innerlijke crust in de band los te maken. Dit nummer is geen herhaling van zetten, maar de stijl van de eerdere platen wordt wel duidelijk voortgezet en ook verder uitgediept. Er is meer ruimte voor “mooie” gitaarriffs en solo’s, maar ook lijkt er meer agressie in deze plaat te zitten dan in de voorgangers. In dit nummer horen we ook wat achtergrondkreten van gitarist Giorgios ter aanmoediging, en die passen goed in de wat meer punky passages. Je kan er natuurlijk wat van vinden om de platen van je band op je eigen label uit te brengen, maar het is wel effectief!