Via Season of Mist krijgen we een dik half uur thrash met een black randje. De vocalen van KK neigen meer naar een stevige brul dan naar de knerpende black screams die we eerder nog wel eens hoorden. Meneer Warslut wordt ook een dagje ouder zo, moeten we maar denken. Echter spat de agressie en haat aan de wereld er nog steeds af, zo horen we in ‘Guillotine’: “What the hell happened to my country?” dit zal vast ook op de Franse revolutie slaan, maar ik verdenk ook een knipoog naar zijn thuisland Australië.

Het wilde down under sausje is zeker wel weer te horen, want bij voorganger ‘Call of the Wild’ viel ik zowat in slaap. Nee, het tempo en de vlijmscherpe riffs zijn zeker weer terug en dat stemt een mens vrolijk. De riffs zitten op een mooi kruispunt tussen tremolo picking aan de ene kant en stuwende thrashy riffs aan de andere kant. Als de productie dan ook nog eens in orde is, dan komt er gewoon een prima plaat naar voren. Leuke details zijn de samenzang in bijvoorbeeld het titelnummer, maar ook in ‘Grave Raiders’, dat ergens ver in de verte aan Iron Maiden doet denken. Met ‘Batavia`s Graveyard’ krijgen we ook nog een rustiger, slepende uitsmijter, om te laten horen dat het niet alleen van dik hout zaagt men planken hoeft.

De ellende met platen in dit genre is dat er zoveel gemaakt worden, dat het vaak een herhalingsoefening is. Alles is al een keer gespeeld door. Toch horen we op ‘Never Surrender’ weer het heilige vuur terug dat dit genre leuk maakt. Positieve verrassing dit jaar!