Het album opent met de drie nummers die eerder op de EP ‘Don’t Give In’ en het is met name het titelnummer dat hoge ogen gooit. Lekkere up-tempo hardcore op een typische Cro-Mags. De andere twee songs, ‘Drag You Under’ en ‘No One’s Victim’, zijn een stuk korter, weliswaar lekker up-tempo met aardige metal solo’s. ‘No One’s Victim’ duurt overigens een minuut langer dan op de EP, en dat zit hem vooral in het intro. Nieuw materiaal komt aan bod met ‘From the Grave’ en ‘No One’s Coming’. Cro-Mags borduurt lekker voort op de ingeslagen weg met de zo bekende mix van hardcore en metal.

Met ‘The Final Test’ krijgen we eerste single en ook direct de eerste wenkbrauwen die zich voorzichtig fronzen. Het nummer heeft wederom een vette riff, maar de vocalen van Harley Flanagan zijn clean en zitten zo slecht in de mix dat deze nauwelijks hoorbaar zijn. Het gitaarwerk haalt het nummer ietwat omhoog, maar hier noteer ik toch de eerste miskleun. ‘One Bad Decision’ kleunt er weer lekker in en heeft de perfecte hardcore vibe, een heerlijk nummer om op los te gaan. ‘Two Hours’ heeft het voor mij ook niet, op een doorlopende riff krijgen we gesproken tekst met refreintje. Nee, we hebben het er niet meer over wanneer sterke nummers als ‘Don’t Talk About It’ de schoonheidsfoutjes wegpoetsen.

Wat Flanagan c.s. voor ogen hadden met het instrumentale ‘Between Wars’ is voor mij de