Op de navolgende albums werd de band wel steeds melancholischer, ging het tempo iets meer naar beneden en met de donkere, sombere teksten was het uitzitten van een heel album niet altijd eenvoudig. Dit gold met name voor het album ‘The Bottom Deep’ (2011). Dit album werd ook kritisch ontvangen door de pers en was ook gelijk het laatste album op Nuclear Blast. Dit heeft de band blijkbaar aan het denken gezet. Het duurde immers zes jaar voor het volgende album ‘Where echoes gather ‘ (2017) verscheen op het label AFM-records, terwijl hiervoor iedere 2 à 3 jaar een nieuwe plaat verscheen.

De sound op ‘Where Echoes Gather’ werd minder doomy maar wel nog even episch als in de begindagen van de band. Als ik dan ook een plaat van Communic uit de kast pakte, was het naast het debuut dit schitterende laatste album. Nu drie jaar na dit laatste album is er dus ‘Hiding From The World’. Vanaf de eerste demo in 2003 speelt de band al in dezelfde samenstelling met naast Oddleif Stensland op zang/gitaar, Erik Mortensen op bas en Tor Atle Andersen op drums. Iedere band beweert met de laatste plaat het beste album te hebben gemaakt, maar in het geval van Communic is niets minder waar!

Wat een geweldig album, met een heldere doch vette productie. De nummers luisteren lekker weg, waarbij het niet opvalt dat ieder nummer (behalve het intermezzo ‘Soon to be’) ruim 8