In drie kwartier worden we met onze snufferd door een hele rits van ellendige menselijke trekjes heen getrokken. Met ‘Murderous Rampage’ trappen we af met een lekkere rampestamper waarbij je direct hoort: Ja, dit 15e album wordt ook weer gewoon prima. Het gekke is dat ook Cannibal Corpse zo`n vaatje vaste elementen heeft waar het uit tapt, maar dat het toch altijd voelt als thuis komen. George Corpsegrinder brult er als vanuit op los, terwijl Rob Barett en Erik Rutan de lekkere riffs uit de mouw schudden her en daar aangevuld met een smakelijke solo. Wat wel opvalt is dat er vaker dan in de jaren 90, afgeremd wordt, zoals in het mid-tempo ‘Inhumane Harvest’. Deze rustpunten maken dat de plaat lekker weg luistert. Verandering van spijs doet eten nietwaar? Gelukkig krijgen we niet lang daarna weer een lekkere uptempo beuker met ‘Ritual Annihilation’, waarin ook nog zo`n stukje lekkere logheid ingebakken zit. Je kan tegen de riffs aanleunen.

Het grootste compliment is denk ik nog aan nieuwe gitarist Rutan, wiens solo werk ik niet zo waardeer. Het klinkt gewoon alsof hij al jaren in Cannibal Corpse zit en ze dus al jaren niets anders doen dan zieke lyrics en zieke muziek schrijven met elkaar. Is het dan allemaal hosanna? Na ‘Follow the Blood’ vlakt de boel een beetje af. Echter een kniesoor die daar oplet, want met deze nummers vegen de mannen nog steeds de vloer aan met het gros van de death metal bands van tegenwoordig. Ga gewoon weer lekker genieten van deze moorddadige razernij,