gaan. De overgangen zijn ook niet typerend voor Caliban en zelfs een beetje rommelig. Het meest verbindende in dit nummer is dan nog het gitaarspel van gitaristen Marc Görtz en Denis Schmidt.

Wederom strak drumwerk in de intro van ‘sWords’, hierdoor houden de snelle tempowisselingen en strakke overgangen goed stand. Het is een heerlijke beuker, waarbinnen de clean vocals zelfs het geheel niet lijken af te zwakken. De break is te rustig en voegt weinig toe aan het geheel, hoewel de opbouw erna weer ijzersterk is. Het einde is onverwacht en helaas wat rommelig.

‘Dragon’ lijkt een goede opbouw te hebben, maar komt niet echt los. Het is laag in tempo, wat het enthousiasme niet aanwakkerd. De break moet de verharding brengen, maar voelt helaas rommelig en chaotisch aan. Ook ‘Hibernate’ komt niet veel verder dan een pop rock song. Het is gedegen, maar af en toe ook wat slaapverwekkend zoals de titel suggereert. De opbouw naar iets van verharding doet daar weinig aan af, ookal is de technische uitvoering prima.

‘The World Breaks Everyone’ begint met wederom lekker drumwerk en een fijne beukende vibe. De inzet van het refrein is echter erg “heppie de peppie”. Het is als een negatieve boodschap in een carnavals kraker. Met z’n allen in de polonaise, maar alles is kut. Het werkt gewoon niet helemaal. Muzikaal is het niet slecht, het is constant en daarmee een geheel. Hoewel de harde rare break toch weer iets moet brengen wat suggereert dat we “metal” zijn.

De afsluiter ‘DIVIDED’ brengt dan nog het laatste element van Caliban naar voren wat we dit album nog niet gehoord hadden. Hierin komen wat rap invloeden terug en dat combineert prima. Het is een goede mix van stijlen, waarin ook nog even geramd wordt op de gitaren. ‘DIVIDED’ is echt even wat anders, maar geeft je als luisteraar nog meer verwarring met betrekking tot de koers die Caliban mogelijk in de toekomst wilt uitzetten.

‘Dystopia’ doet je als fan van Caliban twijfelen. Het is een sterke productie met mooi vol geluid. Het belicht de diversiteit van de band. Maar tegelijk lijken de mannen erg zoekende naar wat hun stijl is, en dat laatse is nergens voor nodig. De hardere nummers maken duidelijk waarin ze excelleren, het is die stijl die juist zo kenmerkend is voor de band. De zoekende koers doet je afvragen wat er met de band gebeurd is, terwijl als een nieuwkomer binnen het genre een dusdanig album neerzet iedereen lyrisch zou zijn. Conclusie; een gedegen album, voor de gemiddelde metalcore fan ook prima te behappen, maar zeker niet Caliban waardig.